هلو:))
عاقا من تصمیم گرفتم که کانال نویسی رو هم تجربه کنم.
منم یه کانال دارم که مدتیه برا خودم مینوشتم و از اونجایی که خیلی دیگه اینجا نمیام و خلوت هم شده:)) و بعد از این همه سال چیز نوشتن نمیتونم کلا بدونش زندگی کنم، تصمیم گرفتم که کانال قچنگمو پابلیک کنم.
اگه مدتی منو میخوندین و همین چیز های کوچیکی که باهاتون به اشتراک میزاشتم براتون جذابه خوشحال میشم اونجا هم منو بخونین:)
چیز های خیییللیییی زیادی رو من اینجا ثبت کردم. در مورد خیلی اتفاقا نوشتم و این پست میشه یکی از مهم ترین پست های این وبلاگ :) کل ماجرا رو اگه به صورت خلاصه بخوام بگم اینطوریه که نگار با آدمی که سال های زیادی دوسش داشت آشنا شد، ایرادات و خوبی هاش رو دید، با بخشی از ترس هاش روبرو شد و در آخر هم با همین آدمی که با تک تک سلول های بدنش عاشقش بود ازدواج کرد :)
Things are getting serious.
باید برای جلسه بعد لباس بدوزم. سر کار میرم ولی به اندازه ای ک میخوام شیفت ندارم و پولی ک میخوام ب دستم نمیرسه. مامان درمورد جیزای مهم باهام صحبت نمیکنه و ترجیح میده بیشتر پشت سرم صحبت کنه. پینات هم خودش بدون اینکه بدونه فشار هایی رو وارد زندگیم کرده. باید تصمیم بگیرم خودم که میخوام چیکار کنم. چیز هایی که میخوام با چیز هایی که میدونم خیلی فرق داره باهم. پوستم خیلی بد شده. بیشتر از همیشه احساس چاقی دارم ولی بخاطر استرس نمیتونم درست رژیم بگیرم. دیگه نمیخوام تراپی برم فعلا. هفته دیگه قراره با مامان پینات برم بیرون و از همین الان استرس کل وجودمو گرفته. خیلی اتفاقا داره میفته و من هرچی میدوعم نمیرسم. دلم میخواد گریه کنم.
هر چی دیت های سبک تری میریم بیشتر بهم خوش میگذره:)) امروز کلی اولش بهم غر زد، بعد مهربون شد. یکم خیباون باهم متر کردیم و یک ساعت همینجوری لب رودخونه ای که خشک بود نشستیم و بییینهایت بهم خوش گذشت:) نمیدونم، شیفتگی اول رابطه میشه اسمشو گذاشت یا چی... ولی به شدت پیشش ارومم، حالم خوبه و خوشحالم. امیدوارم اینا ارامش پس از طوفان نباشه، امیدوارم ادامه دار باشه. امیدوارم من خودم آدم خوبی باشم.
دوستش دارم. واقعا دوستش دارم. اگه نزارم ترس هام بخاطر احتمال جدی شدن این رابطه زیادی بزرگ کنن یه چیزایی رو واقعا میتونم درونم محبتی که نسبت بهش دارمو حس کنم...
واقعا مسیر عجیبی رو اومدم تا به اینجا رسیدم. توی یک هفته گذشته خیلی بالا پایین داشتیم ولی at the end of the day بعد از همه بحث ها و ... که وجود داشته حالم خوبه و میدونم که دارمش، این حسی که دارم بینهایت برام ارزشمنده.
نمیدونم چقدر وقتی قراره برگشتم از کاشان از طرف خانواده ام تحت فشار قرار بگیرم، نمیدونم قراره مشاوره ها چجوری پیش بره و یه عالمه نمیدونم دیگه، ولی تصمیم گرفتم از چیزی ک الان دارم لذت ببرم فعلا. ذهنم رو درگیر آینده ای که کاری براش از دستم بر نمیاد نکنم.
نمیدونم درموردش چه حسی دارم. انگار هم دوسش دارم هم ندارم. هم نقطه قوتمه هم نقطه ضعفمه، من منو میشناسه هم منو نمیشناسه. پر از حس های متضادم.
بخوام راست بگم بیشترین چیزی ک باعث میشه شک بکنم و تکلیفمو ندونم جوریه که قراره ما باهم به نظر برسیم، ظاهرمونه، قضاوت مردمه. نمیدونم باید با این چیکار کنم.
این آخر هفته رو هم تا حد زیادی باهم گذروندیم و تصوراتم حیلی خیلی زیاد نسبت بهش عوض شد. اصلا انگار یک عادم دیگه ای رو دیدم و شناختم و برای اون هم به طور متقابل همین بود. وقتی صحبت کردیم درمورد چیز های عجیبی که در هم دیدیم، انگار خودمو داشتم از زاویه دیگه ای نگاه میکردم، انگار یه درس خودشناسی بود. ویژگی‌های بدی که در مودم میدونستم هست و فکر میکردم بهتر شدن رو به روم اورد، در موردشون بحث کردیم و انگار سرم به سنگ خورد. انگار خودمو دوباره دیدم و از اون حالت همیشه حق به جانب در اومدم... و واکنش عجیبی نشون دادم. اون متوجه نشد، ولی من میدونستم که واکنشم واکنش درستی نیست، انگار آب و روغن قاطی کرده بودم و در درونم همه چیز بهم ریخته بود...
هنوز نمیدونم چند چندم... هنوز دارم پیش میرم تا تکلیف خودمو بدونم. با وجود اینکه از نظر مالی در جایگاه بسیار بسیار بسیار بدی هستم ولی جلسات تراپیم رو هفتگی کردم و این یکی از بهترین تصمیماتی بود که گرفتم. دیگه کم کم باید از خورد و خوراکم بزنم با بتونم پول تراپی بدم:)) ولی خاب... حد اقلش روانم سالم میمونه :)
همه چیز به یه استیبیلیتی معمولی یی رسیده.
همه نشانه های ر رو دارم از جلوی چشمم دور میکنم. وقتی احساساتم دوره میخواد جریان پیدا کنه، سفت جلوشو میگیرم و به خودم یاد آوری میکنم که "چیزی که وجود نداشته" تموم شده. و نمیخوام idea یه آدمی درونم زندگی کنه:) و حالا از بیرون که به ماجرا نگاه میکنم تاکسیسیتی زیادی رو درونش میبینم. میفهمم که یه رد فلگ هایی رو دیده بودم و داشتم به عنوان خوبی ازشون یاد میکردم چون صرفا میخواستم کسی رو داشته باشم. شیفته شده بودم و چشمام بسته بود. همون موقع هم میدونستم تا حد زیادی ما به درد هم نمیخوریم و اگه رابطه ای به وجود اومده بود دووم زیادی نخواهد داشت و ممکنه سراسر درد باشه ولی نمیدونم چرا داشتم اون کارو با خودم میکردم. ولی خاب... تا حدی شانس اوردم و گذشت.
از طرف دیگه دارم یه مورد دیگه ای رو در درونم پرورش میدم. اول از همه با وجود اون شناخت قبلی یی که داشتم حس های کمی که ک وجود داشت منطقمو کامل انداختم جلو و چیز عجیبی پیدا نکردم. کم کم شروع کردم به نزدیک شدن... تا الان اتفاق عجیبی نیفتاده، مشکلاتی که وجود داشته رو درست تونستیم هندل کنیم و تراپی...تراپی...تراپی... این تراپیه که باعث شده تا همین الان همه چیز درست پیش بره.
تراپیستم دیگه داره حق مادری بر گردنم پیدا میکنه. چیز هایی که باید از مادرم میشنویدم و چون رابطه خیلی نزدیکی نداریم نمیتونم براش تعریف کنم رو به تراپیستم میگم و ادوایس های خوبی بهم میده. درسته که به یک سری از حرفاش گوش نمیدم، ولی کلیت حرفاش باعث میشه عقلمو کامل نزارم کنار، کامل فریک اوت نکنم و ...
و این آخر هفته هم خیییلیییی آخر هفته مهمی به حساب میاد... میتونه سرنوشت ساز باشه واقعا. امیدوارم خوب بگذره:)
واقعا ادم ها چجوری میتونن به صورت هم زمان با چند نفر "دوست" باشن؟ چجوری میتونن چند نفرو به صورت همزمان هندل کنن؟ من یه اورلپس کوچولو داشتن دو تا مورد برام دارم پاره میشم.
انتخاب کردم. و فکر میکنم انتخاب درستی هم کردم. منطقم که واقعا راضیه و حسم هم داره همراهی میکنه.
ته این مسیر به کجا میرسه؟ نمیدونم. فعلا ک it's too good to be true و من باورش نمیکنم :)
پ.ن:قراره برای اولین بار به یکی از اشتباهاتم پیشش اعتراف کنم و میدونم ک قراره ناراحت بشه ولی واکنشش رو نمیدونم گفته بعد دربی صحبت میکنیم و من برای اووولللیییینننن بار در زندگیم پیگیر یک نتیجه بازی فوتبالم که اخلاق آدمی که دوسش دارم بهش بنده و امیدوارم ک ببرن تا فشار روانی روی من کمتر بشه :')
